Μακεδονία: Ο πόλος έλξης ολόκληρης της Βαλκανικής Χερσονήσου

Προς παντός τύπου Μακεδονομάχους,

Έχει γίνει πολύ λόγος για την Μακεδονία και για το πόσο ελληνική είναι… Πολλοί μίλησαν για παραχάραξη της ιστορίας. Ας ξετυλίξουμε το νήμα της ιστορίας. Ας αφήσουμε την γριά που όλοι επικαλούμαστε να μας ανοίξει τα μάτια…

Αρχικά είναι γνωστό ότι η Μακεδονία κατά τα Οθωμανικά και Βυζαντινά χρόνια, νοούνταν ως η ευρύτερη περιοχή που εκτεινόταν από τον Όλυμπο μέχρι την Καβάλα και την νήσο Θάσο και από την Χαλκιδική μέχρι τα όρια της σημερινής ΠΓΔΜ.

(Να σημειωθεί ότι κατά την διάρκεια ύπαρξης της Σερβικής Αυτοκρατορίας αυτή η  γεωγραφική περιοχή πέρασε στα χέρια των Σλάβων).

Η Μακεδονία ήταν πόλος έλξης όλων των κρατών της Βαλκανικής καθώς είχε από την μία το μεγαλύτερο λιμάνι των Βαλκανίων ενώ από την άλλη αποτελούσε ηγέτιδα περιοχή της χερσονήσου για γεωπολιτικούς και οικονομικούς λόγους.

Αυτό το είχαν κατανοήσει όλοι οι λαοί της περιφέρειας ειδικά κατά την περίοδο του Βαλκανικού Εθνικισμού του 19ου και 20ου αιώνα.

Ας ξεκινήσουμε από την Ελλάδα… Η Ελλάδα ή καλύτερα το Βασίλειο της Ελλάδος είχε ταυτιστεί με την Μεγάλη Ιδέα, την θρησκευτική δηλαδή προσήλωση στην Αναγέννηση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Περίμεναν την θεία εντολή, το θείο σημάδι που άλλοτε θα ερχόταν από το ξανθό γένος και άλλοτε από την Δύση, για να προχωρήσουν την παλιγγενεσία του Ελληνικού Μεγαλείου. Δεν μιλάμε για ένα ιδεατό κράτος αλλά για μια αυτοκρατορία. Προορισμός ήταν η Κωνσταντινούπολη και ο δρόμος προς αυτήν περνούσε από την εύφορη Μακεδονία. Η πραγματοποίηση ωστόσο της Μεγαλοϊδεατικής Αλυτρωτικής Πολιτικής προϋπέθετε ένα ανεπτυγμένο κράτος με σοβαρές και σταθερές, κυρίως, συμμαχίες και μια δραστήρια εξωτερική πολιτική. Αυτό το οργανωμένο σχέδιο επίτευξης της Μεγάλης Ιδέας το εξέλαβε πρώτος από όλους ο Τρικούπης!

Με την εξέγερση των Κρητών το 1866, το Βασίλειο της Ελλάδας επιδεικνύει μια πρωτοφανή ενεργητικότητα και η ελληνική διπλωματία δείχνει σημάδια ζωής. Στέλνει διερευνητικές προσκλήσεις προς Σέρβους, Αιγύπτιους και Βούλγαρους για κοινές ενέργειες. Σε αυτές τις προσκλήσεις απαντά η Σερβία και τελικά υπογράφεται ανάμεσα στην χώρα μας και στο Σερβικό Βασίλειο συνθήκη συμμαχίας, γνωστή ως Συνθήκη του Φεσλάου (1867). Η συνθήκη ήταν μυστική και προέβλεπε κοινό αμυντικό πόλεμο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία με στόχο την απελευθέρωση των χριστιανικών πληθυσμών της Ευρωπαϊκής Τουρκίας. Σε αυτήν την Συνθήκη αναγράφθηκαν πλήρως και λεπτομερώς οι διεκδικήσεις των δύο χωρών σε βάρος του Σουλτάνου. Η Ελλάδα διεκδικούσε την Θεσσαλία και την Ήπειρο ενώ η Σερβία, την Βοσνία και την Ερζεγοβίνη.

Την ίδια στιγμή, η Ρωσία, που επιθυμούσε την έξοδο της στην Μεσόγειο Θάλασσα, είχε να εφαρμόσει δύο σχέδια. Το πρώτο είναι η διπλωματική προσέγγιση και η γεωπολιτική καθοδήγηση της Ελλάδας. Όταν όμως οι Ρώσοι κατάλαβαν ότι τα πενιχρά οικονομικά του Βασιλείου δεν βοηθούν την επίτευξη του σχεδίου τους αλλά και ότι οι Άγγλοι έχουν σχεδόν τον απόλυτο παρεμβατικό ρόλο στα της Ελλάδος, προχωρούν στην εφαρμογή του δεύτερου πυλώνα του σχεδίου. Δημιουργούν την ιδέα του Πανσλαβισμού και επιθυμούν την δημιουργία ανεξάρτητων Σλαβικών κρατών στα Βαλκάνια που στην ουσία θα ήταν προτεκτοράτο τους αφού αυτοί θα πρωτοστατούσαν ως πρώτοι Σλάβοι. Ο πρώτος ενδιαφερόμενος είναι το Βουλγαρικό Εθνικό Κίνημα. Με αυτήν την κίνηση αναπτύσσεται στην Ελλάδα ένας αντιρωσισμός σε συνδυασμό με τον αντιδυτικισμό που κυριαρχούσε μετά τον αποκλεισμό της Ελλάδας από τους Αγγλογάλλους κατά τον Κριμαϊκό Πόλεμο. Τελικά ο εχθρός, ο άλλος, γίνεται ο Βούλγαρος.

Οι Ρώσοι λοιπόν υποστηρίζουν και υποκινούν την σλαβική προπαγάνδα στην επαρχία της Μακεδονίας που αποτελούσε τον πιο κοντινό στόχο των Βουλγάρων για έξοδο στην Μεσόγειο και στο Αιγαίο.

Τα πάντα παραμένουν αδρανή μέχρι το ξέσπασμα του Ρωσοτουρκικού πολέμου του 1877-1878 ανάμεσα στο Ρωσικό Συνασπισμό των Σλάβων (Ρωσική Αυτοκρατορία, Ρουμανία, Σερβία, Μαυροβούνιο και Βουλγαρικό Εθνικό Κίνημα) και την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Έτσι, όπως συνέβη και στο Κρητικό Ζήτημα την δεκαετία του 1860, η Ελλάδα σπεύδει την τελευταία στιγμή σε αγορά όπλων και πυρομαχικών και επιδιώκει να μπει στον πόλεμο την τελευταία στιγμή, όταν η Τουρκία φανερά χαμένη ετοιμάζεται να συνθηκολογήσει και να απελευθερώσει τον στρατό της για να διαμελιστεί στον νότο. Έτσι λοιπόν η εισβολή στην Θεσσαλία καταλήγει σε τραγωδία και ο ελληνικός στρατός αποσύρεται.

Αποτέλεσμα του Ρωσοτουρκικού Πολέμου είναι η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου που αναγνώριζε την Ρουμανία, την Σερβία και το Μαυροβούνιο ως ανεξάρτητα κράτη, ενώ ταυτόχρονα δημιουργούσε την Μεγάλη αυτόνομη Βουλγαρία με έκταση από τον Δούναβη ως το Αιγαίο και από την Μαύρη Θάλασσα έως τον Δρίνο Ποταμό, περιλαμβάνοντας την Μακεδονία, με έξοδο στο Αιγαίο. Αυτό αποτελούσε φανερή επιτυχία της Ρωσικής Διπλωματίας.

Ωστόσο η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου δεν εφαρμόζεται καθώς αναθεωρήθηκε από την Συνθήκη του Βερολίνου ως τελευταία πράξη του ομώνυμου Συνεδρίου. Ο μεσολαβητικός και εξισορροπητικός ρόλος του Γερμανού καγκελαρίου Όττο φον Μπίσμαρκ θα σώσει την Ελλάδα και την Σερβία καθώς με την νέα Συνθήκη καταργείται η Μεγάλη Βουλγαρία και δημιουργείται το Πριγκιπάτο της Βουλγαρίας στην μισή έκταση. Η Ελλάδα από την μεριά της, επιτυγχάνει τις διεκδικήσεις της σε βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και προσαρτεί την Θεσσαλία και ένα μέρος της Ηπείρου (Άρτα). Τώρα πια συνορεύει με την επαρχία της Μακεδονίας!

Τα πράγματα ωστόσο όμως δεν είναι ίδια με το παρελθόν . Η Ελλάδα δεν αποτελεί πια το μόνο χριστιανικό κράτος στην νοτιοανατολική Ευρώπη και το όνειρο της Ελληνικής Αυτοκρατορίας στην θέση της Οθωμανικής (όταν αυτή καταρρεύσει) ξηλώνεται! Το ιστορικό δίκαιο του κληρονόμου της Οθωμανικού λέοντος παύει να υπάρχει. Οι ισορροπίες έχουν αλλάξει όχι μόνο γιατί δημιουργείται η Βουλγαρία αλλά ταυτοχρόνως διότι η Αυστρία αποκτά τον έλεγχο της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης την οποία τελικά προσαρτεί. Ασκείται με αυτόν τον τρόπο πίεση στην Σερβία που τελικά θα εξαναγκαστεί για να αποσυμπιέσει την εσωτερική της κατάσταση, να στρέψει το ενδιαφέρον της προς τον νότο. Το Μακεδονικό Ζήτημα μόλις γεννήθηκε!

Βλέπουμε λοιπόν ότι η κυριαρχία στην Μακεδονία ισούται και με  κυριαρχία πάνω σε δικαιώματα και διεκδικήσεις άλλων νλαών. Τρία κράτη επιθυμούν την εύφορη γη και αυτά είναι η Ελλάδα, η Σερβία και η Βουλγαρία με κάθε μία από αυτές να ασκεί την δική της προπαγάνδα. Από αυτές τις αλληλεπιδράσεις, γεννήθηκε η Μακεδονική Γλώσσα, ως μείγμα ελληνικών, σερβικών, βουλγάρικων και τούρκικων. Από αυτές τις αλληλεπιδράσεις, που κράτησαν σχεδόν 30 χρόνια, γεννήθηκε ο Μακεδονικός Πολιτισμός ως συνδυασμός των διαφορετικών πολιτιστικών στοιχείων των κυρίαρχων βαλκανικών λαών.

Μην απορούμε λοιπόν πως ξαφνικά γεννήθηκαν οι Μακεδόνες Σλάβοι. Ήταν αποτέλεσμα της δικής μας πολιτικής προπαγάνδας και της δικής μας εξωτερικής στρατηγικής. Γεννήθηκαν με άλλα λόγια από τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα των μεγαλύτερων τότε βαλκανικών δυνάμεων.

Με εκτίμηση